vrijdag 28 augustus 2015

Rugby

Strand

Vliegeren

Instructie en vertellen van onderstaand verhaal

De Ketelmannen van Schiermonnikoog



De Ketelmannen

Waar het strand zo breed en vlak is, dat de duinen niet meer te zien zijn, bewogen zich op een winterdag in een ijzige noordoosterstorm vier mannen voort. Het was de bemanning van een scheepje, dat op de gronden voor het eiland gestrand was.

Uit de klauwen van de dood in het water gered, sleepten ze zich in hun door en doornatte kleren, tot in hun hart verkleumd, voort het strand af: al hun lijden en hun angst ten spijt, probeerden ze de moed erin te houden.

Het enige wat ze meegenomen hadden, waren twee grote koperen ketels, die ze aan boord als hoosvat gebruikten. Waarom ze eigenlijk die ketel meegenomen hadden wisten ze zelf niet; verdwaasd als ze waren. Het was morgen, maar het bleef donker. De lucht werd volkomen zwart en het begon te sneeuwen. Vóór hen niets anders dan de oneindige zandvlakte. Dichter en dichter werd de sneeuwval. Ze wisten niet waar het allemaal zo gauw vandaan kwam.

De wind werd al harder en harder. Ze hadden het gevoel, alsof ze zich omringd door het water voort bewogen, zo hoorden ze aan alle kanten de zee ter keer gaan. Ze werden er stil van en bleven maar dicht bij elkaar.

Nog altijd bewogen ze zich bij de waterkant langs voort en als ze wat bruikbaars vonden, kaarsvet en ander goed, staken ze het in de zak. Nu ze hoger op het strand kwamen, voelden ze het fijne duinzand door de sneeuw heen hun gezicht geselen, wat behoorlijk pijnlijk is op een door zeewater uitgebeten huid.

Maar, dachten ze, dat zand is het beste bewijs, dat ze dichter bij de duinrand komen. Maar moeilijker dan in het natte zand is het voortbewegen in het mulle duinzand met die grote lange laarzen aan, die zwaar van water zijn.

"We moesten maar twee aan twee gaan", zei de ene, "dan hebben we meer kans om mensen te vinden". Zwijgend knikten de anderen. Zo stonden ze nog even met z'n vieren bij elkaar en ze verdeelden de stukken kaarsvet. Ze keken elkaar nog eens ter verstandhouding aan en zeiden: "Voort dan maar!" Twee gingen rechts en twee links af. Na een paar stappen konden ze de beiden, die de ketel meegenomen hadden, al niet meer zien. De andere twee gingen nu ook maar verder.

Onheilspellend geselde de sneeuwstorm het duinzand, dat nog niet door helmbeplanting vastgehouden werd. Dat stoof en woei in het wilde weg en vormde hier en daar duinen en sneeuwbulten om een stuk strandhout of een aangespoelde turfmand heen.

De mannen hadden maar één gedachte: we moeten in beweging blijven; als we rusten, vallen we in slaap en verstijven we van de kou en worden we onder het aanstuivende duinzand bedolven.

Het voortbewegen viel hen al langer hoe zwaarder. Ze hielden elkaar bij de armen beet en bewogen zich al stokkend voort over het strand. Sneeuw en zand schuurde langs hen heen. Langzaam schuifelden ze vooruit, duin op, duin af.

Toch is er één ding dat hen wat moed geeft. Ze horen de zee al langer hoe verder weg. "Sta eens stil", zei de oudste, "ik geloof dat ik wat hoor!" Ze luisteren. De sneeuw plakte op hun rug en het zand suisde om hun voeten. Ze hoorden het water dat uit hun broek en overkousen in de lange laarzen klotste. Ze zagen de sneeuw als poeier verstuiven en hoorden de stormwind om de duintoppen suizen.

Daar, boven de wind uit, de verwaaide klanken van een klok die sloeg. Ze grijpen elkaar vast en stamelen: "God dank!" en zwijgen weer. Vanuit de grauwe eentonigheid om hen heen zien ze de contouren van het dorp opdoemen, waar ze even later half bevroren en doodop aankomen.

Binnen de kortste keren weet iedereen dat er twee schipbreukelingen aangekomen zijn. In de herberg vertellen ze hun eenvoudig verhaal aan de eilanders, die met schrik te weten komen, dat ze met z'n vieren waren.

Vele mannen uit het dorp gingen er onmiddellijk met spaden en misthoorn op uit, maar het gaf allemaal niks. Wel vonden ze de volgende morgen de koperen ketel, die ze bij haar gehad hadden.

Wanneer de wind 's avonds door de halmen suist en het al donker wordt, maken de spelende kinderen, dat ze gauw thuis komen, want de grote mensen vertellen, dat de Ketelmannen, die nooit gevonden zijn, nog altijd ronddwalen.




donderdag 27 augustus 2015

Kinderen hebben disco, begeleiding heeft eigen sfeerlichtjes

De bonte avond is begonnen!

Lunch

Foto's

Foto's

Groepsproject; een enorm zandkasteel bouwen

Op zoek naar zeehonden; helaas waren ze te ver weg, maar we hebben wel zeekraal geproefd

Rollebolle in de duinen

Nagels lakken

Chillingz

Zeeslag Anno 2015 😂

Corvee

woensdag 26 augustus 2015

Essienna leest voor

Filmpje van de discokamer van de mannen

Corvee

Foto's

Indrukwekkend bezoek aan de begraafplaats

Kanoën op de berkenplas

Kanoën op de Berkenplas



Verzonden van mijn HTC

Knutselen

We spelen het engelenspel en daar wordt driftig voor geknutseld. Er worden hele lieve dingen gemaakt 💝👍
Verstuurd vanaf mijn iPhone

Kanoën op de Berkenplas



Verzonden van mijn HTC

Het eten is eerlijk

Op het strand 2

Op het strand