BLURP - Tekst van de week van Carline

Vreemdeling Koopt Vrolijk Beest

“Lotje! Ruim je kamer nou eens op!” roept mama vanaf boven. “Ja mam! Komt nog wel!” En ze zegt er wat zachter achteraan: “morgen… of overmorgen… of misschien wel over een week…”
“Dat hoorde ik jongedame! Jij komt nù naar boven je kamer opruimen, want het is hier een bende van jewelste!” “Maar mam, ik moet naar school. Doei mam!”

Na school ging ze op weg naar de dierenwinkel waar ze een baantje had. Pfff, stom mens. Moest ze nou weer persé over haar kamer beginnen? Die raakt toch nooit opgeruimd! Dat was zeker. Ze liep de dierenwinkel binnen, hielp wat klanten, en ging toen staan wachten op de volgende. Toen die eindelijk binnen kwam zei ze opgelucht: “kan ik u helpen meneer?” Toen het stil bleef vroeg ze het nog drie keer. Daarna zei ze, wat onbeleefd: “Hallo, is er iemand thuis?” Toen zei de meneer: “Ja, ‘tuurlijk, ik ben niet doof hoor!”
“Kan ik u nu helpen of niet?” vroeg Lotje. “Ja, zeker kun je me helpen! Ik wil graag een dier verkopen, namelijk dit hier”. “Maar wij zijn een dierenwinkel meneer, wij verkopen alleen dieren. Maar voor u zal ik een uitzondering maken. Laat maar zien welk dier het is.”
Toen de meneer het dier onder zijn jas uithaalde, viel Lotje’s mond open van verbazing. Dit was beslist het vreemdste dier dat ze ooit had gezien! Het had de grootte van een hamster, had een muizenkop en een kattenstaart, minieme olifantenpootjes, en was geel met pimpelpaars.
“Ehm…..”
“Nou?”
“OK. Hoeveel wil je ervoor hebben?”
“500” zei de man. “Nou, dan vind ik 100 meer passen, bij zo’n klein diertje!”
“400”
“Nou, 130 dan”, zegt Lotje.
“300”, zegt de man.
“150”
“200” zegt de man weer.
“170, laatste bod!” zegt Lotje. “OK dan,”zegt de meneer.

Toen de man weg was, bekeek Lotje het beestje, dat Blurp heette, eens goed. Best lief eigenlijk! Waarom zou hij Blurp heten? Toen werd Blurp wakker. Het eerste wat hij deed, was met een luide “blurp!” een boer laten. Ah, daarom dus!

De week daarna liep ze de dierenwinkel weer binnen. Meneer Paperclip, de baas van de winkel, had gezegd dat ze Blurp weer gingen verkopen. In de tijd dat ze er niet was geweest, was Blurp nog niet verkocht. Halverwege de middag kwam er een mevrouw binnen. Zij wachtte tot meneer Paperclip naar achter was gelopen, en snelde toen naar Lotje toe. “Ik wil dat geel met paarse beest kopen, en snel!” zei ze. “Het maakt me niet uit wat je ervoor wilt hebben, ik heb geld zat!” “OK” zei Lotje. Waarop de mevrouw weer zei: “Beetje snel graag! Is 1000 genoeg?”
Lotje denkt: “Wow! Voor 170 gekocht, en 1000 ervoor terug! Dat is veel!”
“Nou?”
“O-Ok”
“Nou, mooi zo. Geef maar hier.”

De weken daarop gebeurde er niets bijzonders. Tot op de zoveelste vrijdag de mevrouw weer binnenkwam met Blurp in haar armen. Hij schoot weg, en kwam piepend tot stilstand achter Lotje. “Hier, je krijgt hem terug. Hier heb ik niets aan! Hij maakt alleen maar troep!” En weg was de mevrouw!

Sindsdien was Blurp een soort dierenwinkeldier van Lotje. Uiteindelijk nam ze hem mee naar huis, en leefde ze nog lang en gelukkig. (en Blurp natuurlijk ook!)

Carline